De Heropstanding deel 1: Oermagiër
Dit verhaal speelt zich af 200 jaar voor de gebeurtenissen van 'Rune Mysteries'. De Wizard Tower heeft nog geen last van storingen in de magische dimensies en Grootmeester Taeryl leidt een vredig bestaan als leider van de toren.
Een ding staat vast. Ik had nooit op Grootmeester Taeryls verzoek mogen ingaan om nieuwe bronnen van magie te onderzoeken. Als ik simpelweg geweigerd had zou ik nu rustig in mijn studeerkamer kunnen zitten om de geschriften van Misalionar te bestuderen. Maar rustig studeren zit nu eenmaal niet in mijn aard. Ik houd van avontuur, om er op uit te trekken en zaken te ontdekken die nog nooit door mensenogen aanschouwd werden.
Mijn naam is Thers Thalson en dankzij mijn avontuurlijke karakter ga ik nu sterven.
Misschien begin ik beter bij het begin. Mijn naam is dus Thers Thalson. Ik ben geboren in het eerder landelijk gelegen dorpje Rimmington dat niet ver ligt van Falador waar al mijn vrienden woonden. Mijn ouders waren beide visser van beroep en vanaf mijn tiende hielp ik ze geregeld met het ophalen van de netten en kooien. Zelf toen wist ik al dat dit leven niets voor me zou zijn, er was te veel eentonigheid en te weinig actie aanwezig. Ondanks mijn ongenoegen, maar uiteindelijk tot mijn dank, bleef ik nog tot mijn achttiende mijn ouders helpen.
Alles veranderde op wat eerst een normale, saaie dag ging worden. We waren net uitgevaren en ik begon het eerste net op te halen toen ik merkte dat het net veel zwaarder was dan normaal het geval zou zijn. Aanvankelijk nam ik gewoon aan dat de vangst uitzonderlijk goed was, maar dat bleek niet het geval toen er vanuit het water een verblindend licht begon te schijnen. Uit schrik liet ik het net vallen en viel achterover de boot in. Ook mijn ouders waren verstomd van angst en stonden met open mond naar het licht te kijken dat nu boven het wateroppervlak zweefde. Even bewoog het licht niet, maar toen dook het recht op mij af en verdween in mijn lichaam. Ik verwachtte te sterven, maar buiten een warm gevoel dat zich door mijn lichaam verspreidde, voelde ik niets. En zo werd ik magiër.
Toen ik later naar de Toren der Magiërs ging om onderzoek te doen naar dit verschijnsel, kreeg ik van Grootmeester Taeryl te horen dat, toen de eerste mensen op Gielinor verschenen, deze lichtschijnselen van mensen Oermagiërs maakten. Volgens oeroude geschriften kwamen deze Oermagiërs veelvuldig voor en waren ze uitzonderlijk krachtig, maar naarmate de tijd verstreek kwamen deze lichtschijnselen - waarvan men nog steeds niet zeker wat ze precies waren - steeds minder voor. Als ik de Grootmeester mocht geloven was het vierhonderd jaar geleden dat er nog een Oermagiër 'geboren' was. Je kunt je waarschijnlijk mijn reactie al voorstellen toen ik te horen kreeg dat ik hoogstwaarschijnlijk Oermagiër geworden was. Eindelijk kon ik mijn saaie vissersleventje achter me laten.
Maar de kunsten der Magie zijn niet zo gemakkelijk te hanteren als ik aanvankelijk dacht. Tijdens mijn eerste jaar van mijn opleiding bracht ik het grootste deel van mijn tijd door in de ziekenboeg, bewusteloos. Tijdens het tweede jaar slaagde ik erin om tijdens die bezoeken grotendeels bij bewustzijn te blijven, wat een hele prestatie was. Pas in mijn vierde jaar kon ik een maand aan een stuk studeren zonder ook maar een enkel ongeluk - de kat van Alria niet meegerekend - en uiteindelijk, na zes jaren van hard en intens werken, kreeg ik mijn officiële status als Magiër toegekend door de Grootmeester zelf. Zelden heb ik me zo trots gevoeld als op het moment dat Taeryl zijn hand berustend op mijn schouder legde en me warm toelachte. Ik was klaar om de wereld te zien.
Van de Grootmeester kreeg ik toestemming om een volledig jaar lang te doen wat ik zelf wilde. Normaal gezien kregen net afgestudeerde Magiërs taken opgelegd die ze verplicht moesten vervullen, maar ik vermoed dat ik, omwille van mijn krachten als Oermagiër, net dat ietsje meer vrijheid kreeg. Een volledig jaar lang trok ik door de verschillende provincies van Gielinor. Van het vrolijke Asgarnia naar het donkere Morytania, van de warme woestijnen in Kharidië naar de koude vlakten van de Fremmenik provincie. Overal ben ik geweest en overal heb ik wel iets van kennis opgedaan. In de droge woestenij ontdekte ik een tak van de magie die verloren gewaand werd en me door de lokale nomaden onderwezen werd.
In het verre westen, op de Maaneilanden, gebruikten de inwoners magie om hun alledaagse leven gemakkelijker te maken en voor de natuur te zorgen. Het hele jaar door maakte ik van alles aantekeningen om er zeker van te zijn dat ze in de Toren genoeg werk zouden hebben. Het verbaasde me dat niemand eerder in de Toren ooit op het idee gekomen was om er eens op uit te trekken en onderzoek te doen. Ik was ervan overtuigd dat mijn onderzoeken de Toren naar nieuwe hoogtes zouden brengen.
Maar goed, na dat jaar keerde ik dus terug met al mijn bevindingen over wat ik gezien en geleerd had. Direct na mijn aankomst vroeg ik Grootmeester Taeryl om weer te vertrekken, tijdens mijn terugkeer was ik immers gestoten op wat leek een oud offeraltaar aan een of andere lang vergeten god te zijn. Ik zag in zijn ogen dat hij me liever op de Toren zou hebben om te helpen met het onderzoeken van mijn bevindingen, maar ik drong aan. Als ik toen geluisterd had naar zijn vraag om te blijven, dan zou ik nu niet op het randje van de dood balanceren…
Wordt vervolgd.
Dit verhaal speelt zich af 200 jaar voor de gebeurtenissen van 'Rune Mysteries'. De Wizard Tower heeft nog geen last van storingen in de magische dimensies en Grootmeester Taeryl leidt een vredig bestaan als leider van de toren.
Een ding staat vast. Ik had nooit op Grootmeester Taeryls verzoek mogen ingaan om nieuwe bronnen van magie te onderzoeken. Als ik simpelweg geweigerd had zou ik nu rustig in mijn studeerkamer kunnen zitten om de geschriften van Misalionar te bestuderen. Maar rustig studeren zit nu eenmaal niet in mijn aard. Ik houd van avontuur, om er op uit te trekken en zaken te ontdekken die nog nooit door mensenogen aanschouwd werden.
Mijn naam is Thers Thalson en dankzij mijn avontuurlijke karakter ga ik nu sterven.
Misschien begin ik beter bij het begin. Mijn naam is dus Thers Thalson. Ik ben geboren in het eerder landelijk gelegen dorpje Rimmington dat niet ver ligt van Falador waar al mijn vrienden woonden. Mijn ouders waren beide visser van beroep en vanaf mijn tiende hielp ik ze geregeld met het ophalen van de netten en kooien. Zelf toen wist ik al dat dit leven niets voor me zou zijn, er was te veel eentonigheid en te weinig actie aanwezig. Ondanks mijn ongenoegen, maar uiteindelijk tot mijn dank, bleef ik nog tot mijn achttiende mijn ouders helpen.
Alles veranderde op wat eerst een normale, saaie dag ging worden. We waren net uitgevaren en ik begon het eerste net op te halen toen ik merkte dat het net veel zwaarder was dan normaal het geval zou zijn. Aanvankelijk nam ik gewoon aan dat de vangst uitzonderlijk goed was, maar dat bleek niet het geval toen er vanuit het water een verblindend licht begon te schijnen. Uit schrik liet ik het net vallen en viel achterover de boot in. Ook mijn ouders waren verstomd van angst en stonden met open mond naar het licht te kijken dat nu boven het wateroppervlak zweefde. Even bewoog het licht niet, maar toen dook het recht op mij af en verdween in mijn lichaam. Ik verwachtte te sterven, maar buiten een warm gevoel dat zich door mijn lichaam verspreidde, voelde ik niets. En zo werd ik magiër.
Maar de kunsten der Magie zijn niet zo gemakkelijk te hanteren als ik aanvankelijk dacht. Tijdens mijn eerste jaar van mijn opleiding bracht ik het grootste deel van mijn tijd door in de ziekenboeg, bewusteloos. Tijdens het tweede jaar slaagde ik erin om tijdens die bezoeken grotendeels bij bewustzijn te blijven, wat een hele prestatie was. Pas in mijn vierde jaar kon ik een maand aan een stuk studeren zonder ook maar een enkel ongeluk - de kat van Alria niet meegerekend - en uiteindelijk, na zes jaren van hard en intens werken, kreeg ik mijn officiële status als Magiër toegekend door de Grootmeester zelf. Zelden heb ik me zo trots gevoeld als op het moment dat Taeryl zijn hand berustend op mijn schouder legde en me warm toelachte. Ik was klaar om de wereld te zien.
Van de Grootmeester kreeg ik toestemming om een volledig jaar lang te doen wat ik zelf wilde. Normaal gezien kregen net afgestudeerde Magiërs taken opgelegd die ze verplicht moesten vervullen, maar ik vermoed dat ik, omwille van mijn krachten als Oermagiër, net dat ietsje meer vrijheid kreeg. Een volledig jaar lang trok ik door de verschillende provincies van Gielinor. Van het vrolijke Asgarnia naar het donkere Morytania, van de warme woestijnen in Kharidië naar de koude vlakten van de Fremmenik provincie. Overal ben ik geweest en overal heb ik wel iets van kennis opgedaan. In de droge woestenij ontdekte ik een tak van de magie die verloren gewaand werd en me door de lokale nomaden onderwezen werd.
Maar goed, na dat jaar keerde ik dus terug met al mijn bevindingen over wat ik gezien en geleerd had. Direct na mijn aankomst vroeg ik Grootmeester Taeryl om weer te vertrekken, tijdens mijn terugkeer was ik immers gestoten op wat leek een oud offeraltaar aan een of andere lang vergeten god te zijn. Ik zag in zijn ogen dat hij me liever op de Toren zou hebben om te helpen met het onderzoeken van mijn bevindingen, maar ik drong aan. Als ik toen geluisterd had naar zijn vraag om te blijven, dan zou ik nu niet op het randje van de dood balanceren…
Wordt vervolgd.
I love zijn movies en alles wat hij doet 
veelbelovend!