Schrijfwedstrijd • Het verhaal van... Katje192!
‘Wat een druilerige ochtend’, dacht Horacio toen hij de blauwgeruite gordijnen boven zijn beddenkastje opentrok. Een grote geeuw onderdrukkend sloot hij de gordijnen weer en dook hij terug zijn bed in. ‘Blij dat ik vandaag niets hoef te doen. Ik zou niet graag in de schoenen willen staan van degene die in dit onweer naar buiten moet...’ Met die woorden viel hij weer in een ondiepe en allesbehalve rustige slaap.
Enkele minuten later drong het in een plotselinge vlaag van helderheid tot de graaf door dat er deze dag wel degelijk iets van hem werd verwacht. Zachtjes vloekend haastte Horacio zich naar beneden, waar de verbijsterde blik van de kok hem zich liet realiseren dat hij nog steeds zijn nachthemd aanhad. Met drie treden tegelijk spurtte hij weer de spiraaltrap op en na zich fatsoenlijk aangekleed te hebben daalde hij de trap weer af.
Terwijl de kok, die hem duidelijk niet zo vroeg al had verwacht, onder een stortvloed aan excuses snel een gekookt ei, enkele sneetjes brood, een paar plakken rauw ham en een glas koele melk op de keukentafel wist te plaatsen, riep de graaf een van de wachters. ‘Ga maar vast en laat ze weten dat ik eraan kom.’
Met deze woorden, en dit voor hem karige ontbijt luid naar binnen werkend, stapte de graaf naar buiten en ging, zonder de morele steun van de nog lang niet uitgevonden paraplu, op weg naar de binnenplaats van Lumbridge Castle. De ingang van het kasteel was helemaal versierd. Er leidde een mooi blauw kleed, gemaakt door de beste wevers van Varrock, van de ingang naar de aankomsttent, die net buiten de muren van het kasteel stond. Overal stonden mensen te wachten, ondanks het vroege uur en de zachte maar gestage regen. Waar je ook keek, zag je versieringen. Horacio blikte vlug door de poort, maar de speciale aankomst tent was nog leeg. Hij zag alleen de Lumbridge Sage staan.
Horacio was behoorlijk zenuwachtig. Vandaag zou er namelijk iets gebeuren wat nog nooit in de geschiedenis van Gielinor was voorgekomen. Vandaag zouden de Elven komen, met als allerbelangrijkste gast, hun Godin Seren. Na ongeloofelijk lang overleg met de Elven, hadden ze de Elven kunnen overtuigen om hun poorten weer te openen en weer open te staan voor andere soorten. Horacio had geen weet van alle details, maar als graaf van Lumbridge werd natuurlijk wel van hem verwacht dat hij Seren zou ontvangen.
Een lichtflits en een ongelooflijk prachtig geluid trok Horacio’s aandacht naar de aankomsttent. Hij controleerde nog snel even of alle White Knights, gestuurd door Sir Amik Varze vanuit Falador, op hun plek stonden om de veiligheid te garanderen.
Toen daalde hij statig de trap af, richting de aankomst tent. Seren had vijf van de belangrijkste Elven meegenomen, merkte Horacio op. Hij had dagenlang met de Lumbridge Sage gewerkt om de gebruiken van Elven zich eigen te maken en tot zijn tevredenheid had het zijn vruchten afgeworpen. Zodra Seren in Lumbridge was, trok ze gelijk alle blikken naar haar toe. Met een simpel handgebaar verdween de regen en kwam een waterig zonnetje tevoorschijn. Ze was tenslotte wel een Godin, dacht Horacio onwillekeurig. Horacio begroette de Godin en haar Elven zoals het hoorde en na een kort, beleefd gesprek gingen ze over naar de plechtigheid.
Gezamenlijk vertrokken ze naar de plek waar de Doomsayer normaal stond, bij de wilgenboom. Voor deze ene keer was de Doomsayer van zijn plek af gegaan, omdat het plan was om daar een poort te openen zodat de vergeten stad weer beschikbaar zou zijn. Inclusief alle kennis van de Grote Bibliotheek. Prifddinas zou weer toegankelijk zijn voor iedereen.
Er had zich een grote menigte verzameld rondom de Godin, het vijftal Elven en de graaf van Lumbridge. De vijf Elven gingen rondom de wilgenboom staan, pakten elkaars handen vast en begonnen zachtjes te zingen. Hun gezang werd steeds harder en Horacio kreeg er een ongemakkelijk gevoel van. Magie was nooit echt zijn ding geweest, hij had liever een zwaard in zijn hand. Voor zijn ogen groeide de wilgenboom groter en hoger dan welke andere boom die hij ooit had gezien. Plotseling ontstond er een spleet in de boom, van onderaf tot ongeveer halverwege, terwijl de boom nog steeds groeide. Er ontstond een vrij groot gat, waar een normaal persoon makkelijk door zou komen. De Elven zongen nu op de top van hun longen en namen hun Godin op in de cirkel van magie. Er ontstond een krachtige wind, die een paar takken en behoorlijk wat bladeren meenam, waardoor een soort mini-orkaan ontstond rondom de wilgenboom. Godin Seren begon ook te zingen en kwam steeds dichter bij de boom, waardoor de wind in sterkte toenam. Door een helblauwe lichtflits werd iedereen verblind en in dat korte moment was Seren verdwenen en nam de wind af.
In plaats van een normale wilgenboom die je overal in Gielinor zag, was de boom veranderd in een lichtblauw portaal. Het duurde eventjes voordat Horacio realiseerde wat er gebeurd was. Seren had zichzelf in de boom gestopt om een doorgang te maken naar Prifddinas. Vanaf nu kon iedereen naar de vergeten stad, die binnenkort niet meer vergeten zou zijn.
De Lumbridge Sage had het op een afstandje aangekeken, maar had nu de eer om als eerste, allereerste mens in eeuwen naar Prifddinas te gaan. Binnen enkele tellen was hij door het portaal verdwenen en na een minuut kwam hij weer terug. Hij knikte naar Horacio en Horacio draaide zich om naar de menigte. Hij schraapte nog kort zijn stem en haalde diep adem.
‘Vanaf nu is Prifddinas geopend voor ieder die wenst er naar toe te gaan!’ verklaarde hij en de menigte begon te juichen.
Horacio’s taak was gedaan. Hij kon weer terug naar het kasteel voor een fatsoenlijk ontbijt.
Einde!
Schrijfwedstrijd
Katje192 deed mee aan de schrijfwedstrijd en heeft met dit verhaal de derde plaats veroverd! Wil jij ook iets publiceren? Stuur je artikel of verhaal op naar een lid van het siteteam!
‘Wat een druilerige ochtend’, dacht Horacio toen hij de blauwgeruite gordijnen boven zijn beddenkastje opentrok. Een grote geeuw onderdrukkend sloot hij de gordijnen weer en dook hij terug zijn bed in. ‘Blij dat ik vandaag niets hoef te doen. Ik zou niet graag in de schoenen willen staan van degene die in dit onweer naar buiten moet...’ Met die woorden viel hij weer in een ondiepe en allesbehalve rustige slaap.
Enkele minuten later drong het in een plotselinge vlaag van helderheid tot de graaf door dat er deze dag wel degelijk iets van hem werd verwacht. Zachtjes vloekend haastte Horacio zich naar beneden, waar de verbijsterde blik van de kok hem zich liet realiseren dat hij nog steeds zijn nachthemd aanhad. Met drie treden tegelijk spurtte hij weer de spiraaltrap op en na zich fatsoenlijk aangekleed te hebben daalde hij de trap weer af.
Terwijl de kok, die hem duidelijk niet zo vroeg al had verwacht, onder een stortvloed aan excuses snel een gekookt ei, enkele sneetjes brood, een paar plakken rauw ham en een glas koele melk op de keukentafel wist te plaatsen, riep de graaf een van de wachters. ‘Ga maar vast en laat ze weten dat ik eraan kom.’
Met deze woorden, en dit voor hem karige ontbijt luid naar binnen werkend, stapte de graaf naar buiten en ging, zonder de morele steun van de nog lang niet uitgevonden paraplu, op weg naar de binnenplaats van Lumbridge Castle. De ingang van het kasteel was helemaal versierd. Er leidde een mooi blauw kleed, gemaakt door de beste wevers van Varrock, van de ingang naar de aankomsttent, die net buiten de muren van het kasteel stond. Overal stonden mensen te wachten, ondanks het vroege uur en de zachte maar gestage regen. Waar je ook keek, zag je versieringen. Horacio blikte vlug door de poort, maar de speciale aankomst tent was nog leeg. Hij zag alleen de Lumbridge Sage staan.
Horacio was behoorlijk zenuwachtig. Vandaag zou er namelijk iets gebeuren wat nog nooit in de geschiedenis van Gielinor was voorgekomen. Vandaag zouden de Elven komen, met als allerbelangrijkste gast, hun Godin Seren. Na ongeloofelijk lang overleg met de Elven, hadden ze de Elven kunnen overtuigen om hun poorten weer te openen en weer open te staan voor andere soorten. Horacio had geen weet van alle details, maar als graaf van Lumbridge werd natuurlijk wel van hem verwacht dat hij Seren zou ontvangen.
Een lichtflits en een ongelooflijk prachtig geluid trok Horacio’s aandacht naar de aankomsttent. Hij controleerde nog snel even of alle White Knights, gestuurd door Sir Amik Varze vanuit Falador, op hun plek stonden om de veiligheid te garanderen.
Toen daalde hij statig de trap af, richting de aankomst tent. Seren had vijf van de belangrijkste Elven meegenomen, merkte Horacio op. Hij had dagenlang met de Lumbridge Sage gewerkt om de gebruiken van Elven zich eigen te maken en tot zijn tevredenheid had het zijn vruchten afgeworpen. Zodra Seren in Lumbridge was, trok ze gelijk alle blikken naar haar toe. Met een simpel handgebaar verdween de regen en kwam een waterig zonnetje tevoorschijn. Ze was tenslotte wel een Godin, dacht Horacio onwillekeurig. Horacio begroette de Godin en haar Elven zoals het hoorde en na een kort, beleefd gesprek gingen ze over naar de plechtigheid.
Gezamenlijk vertrokken ze naar de plek waar de Doomsayer normaal stond, bij de wilgenboom. Voor deze ene keer was de Doomsayer van zijn plek af gegaan, omdat het plan was om daar een poort te openen zodat de vergeten stad weer beschikbaar zou zijn. Inclusief alle kennis van de Grote Bibliotheek. Prifddinas zou weer toegankelijk zijn voor iedereen.
Er had zich een grote menigte verzameld rondom de Godin, het vijftal Elven en de graaf van Lumbridge. De vijf Elven gingen rondom de wilgenboom staan, pakten elkaars handen vast en begonnen zachtjes te zingen. Hun gezang werd steeds harder en Horacio kreeg er een ongemakkelijk gevoel van. Magie was nooit echt zijn ding geweest, hij had liever een zwaard in zijn hand. Voor zijn ogen groeide de wilgenboom groter en hoger dan welke andere boom die hij ooit had gezien. Plotseling ontstond er een spleet in de boom, van onderaf tot ongeveer halverwege, terwijl de boom nog steeds groeide. Er ontstond een vrij groot gat, waar een normaal persoon makkelijk door zou komen. De Elven zongen nu op de top van hun longen en namen hun Godin op in de cirkel van magie. Er ontstond een krachtige wind, die een paar takken en behoorlijk wat bladeren meenam, waardoor een soort mini-orkaan ontstond rondom de wilgenboom. Godin Seren begon ook te zingen en kwam steeds dichter bij de boom, waardoor de wind in sterkte toenam. Door een helblauwe lichtflits werd iedereen verblind en in dat korte moment was Seren verdwenen en nam de wind af.
In plaats van een normale wilgenboom die je overal in Gielinor zag, was de boom veranderd in een lichtblauw portaal. Het duurde eventjes voordat Horacio realiseerde wat er gebeurd was. Seren had zichzelf in de boom gestopt om een doorgang te maken naar Prifddinas. Vanaf nu kon iedereen naar de vergeten stad, die binnenkort niet meer vergeten zou zijn.
De Lumbridge Sage had het op een afstandje aangekeken, maar had nu de eer om als eerste, allereerste mens in eeuwen naar Prifddinas te gaan. Binnen enkele tellen was hij door het portaal verdwenen en na een minuut kwam hij weer terug. Hij knikte naar Horacio en Horacio draaide zich om naar de menigte. Hij schraapte nog kort zijn stem en haalde diep adem.
‘Vanaf nu is Prifddinas geopend voor ieder die wenst er naar toe te gaan!’ verklaarde hij en de menigte begon te juichen.
Horacio’s taak was gedaan. Hij kon weer terug naar het kasteel voor een fatsoenlijk ontbijt.
Einde!
Schrijfwedstrijd
Katje192 deed mee aan de schrijfwedstrijd en heeft met dit verhaal de derde plaats veroverd! Wil jij ook iets publiceren? Stuur je artikel of verhaal op naar een lid van het siteteam!
