Schrijfwedstrijd • Het verhaal van... Namedplayer0!
“Wat een druilerige ochtend”, dacht Horacio toen hij de blauwgeruite gordijnen boven zijn beddenkastje opentrok. Een grote geeuw onderdrukkend sloot hij de gordijnen weer en dook hij terug zijn bed in. “Blij dat ik vandaag niets hoef te doen. Ik zou niet graag in de schoenen willen staan van degene die in dit onweer naar buiten moet...” Met die woorden viel hij weer in een ondiepe en allesbehalve rustige slaap.
Enkele minuten later drong het in een plotselinge vlaag van helderheid tot de graaf door dat er deze dag wel degelijk iets van hem werd verwacht. Zachtjes vloekend haastte Horacio zich naar beneden, waar de verbijsterde blik van de kok hem zich liet realiseren dat hij nog steeds zijn nachthemd aanhad. Met drie treden tegelijk spurtte hij weer de spiraaltrap op en na zich fatsoenlijk aangekleed te hebben daalde hij de trap weer af.
Terwijl de kok, die hem duidelijk niet zo vroeg al had verwacht, onder een stortvloed aan excuses snel een gekookt ei, enkele sneetjes brood, een paar plakken rauw ham en een glas koele melk op de keukentafel wist te plaatsen, riep de graaf een van de wachters. “Ga maar vast en laat ze weten dat ik eraan kom.”
Met deze woorden, en dit voor hem karige ontbijt luid naar binnen werkend, stapte de graaf naar buiten en ging, zonder de morele steun van de nog lang niet uitgevonden paraplu, op weg naar
Ardougne. Hij had zich immers gerealiseerd dat alle leiders van de Gielinoriaanse steden en koninkrijken waren samengeroepen voor een vergadering.
Na een hele tijd stappen, kwam Horacio aan bij het kasteel van koning Lathas. Na zijn mantel aan een dienaar gegeven te hebben, ging hij naar de vergaderruimte, waar iedereen al aanwezig was. Koning Roald van Varrock en Sir Amik Varze waren aan het lachen om een grap die Sedridor had verteld, generaals Wartface en Bentnoze waren voor de verandering aan het ruziën, dit keer om de mede die ze bij hun eten zouden drinken, en Ali, de emir van Al Kharid, was met de gnomes Bolren en Narnode Shareen aan het praten over wat de inhoud van de vergadering zou kunnen zijn. “Typisch,” dacht Horacio, terwijl hij zijn nog natte haren probeerde te drogen aan zijn zondagstuniek. “Natuurlijk kom ik weer als enige te laat.” Hij nam een stoel tussen Amik en Bolren, en wachtte tot Lathas het woord nam.
Koning Lathas stond op uit zijn stoel, schraapte zijn keel en zei: “Mijne heren, ik heb alle leiders bijeengeroepen om een belangrijk probleem aan te kaarten: de constante inmenging van de goden in ons dagelijks leven, waardoor niemand nog veilig is. Kijk maar wat Saradomin en Zamorak in Lumbridge hebben aangericht!” “Inderdaad!” riep Horacio, met zijn vuist op tafel bonkend. “De mensen uit mijn stad zijn hun huizen kwijt, er zijn ontelbaar veel slachtoffers gevallen bij het inslaan van die krater, de reparatiewerken zullen nog jaren duren!”
Horacio ging, uitgeraasd, terug op zijn stoel zitten. “Je hebt volkomen gelijk, Horacio,” zei Lathas minzaam. “Daarom stel ik voor dat wij, als sterfelijke leiders van Gielinor, ons geloof in de goden laten vallen, want zij brengen ons toch maar ellende. Saradomin, god van het goede? Hij maakte wel honderden slachtoffers in Lumbridge! Armadyl, god van recht en vrede? Hij was het die Bandos doodde en ook weer een oorlog veroorzaakte met ontelbaar veel slachtoffers! Daarom stel ik voor: laat de goden hun oorlogen maar onder elkaar uitvechten, maar dat ze ons met rust laten!!”
Hierop brak tumult uit: de goblingeneraals begonnen te roepen dat Bandos gewroken moest worden en dat neutraliteit geen optie was, sir Amik vond dat iedereen Saradomin moest steunen, en dat zo de juiste god zou winnen en er vrede zou zijn, de gnomes zeiden dat het de wil van Guthix was, ook na zijn dood, dat sterfelijken hun eigen kant mochten kiezen en goden steunen, het lawaai van de ruziënde leiders was tot aan de markt hoorbaar.
Toen iedereen uitgeraasd was, nam hoofdmagiër Sedridor het woord. “Ik steun Lathas, wij mogen ons niet langer mengen in de disputen van de goden. Beste leiders, denk aan uw volk! Wilt u echt dat de grillen van de onsterfelijke goden opnieuw een oorlog uitlokt, zoals die er is geweest in het derde era? Denk aan wat er gebeurde met de machtige Dharok en zijn broeders, die dachten dat zij het verschil konden maken in de oorlog en die door Sliske, de machtigste pion van Zaros, in het schaduwrijk leven, omdat zij de goden onderschatten. Ik zeg u: mensen, gnomes, goblins, dwergen, zelfs elfen zijn te zwak om een verschil in deze strijd te maken, de goden zouden ons onder hun voet verpletteren! Neen, wij mogen ons in deze gedoemde oorlog niet mengen, we moeten aan onze eigen veiligheid denken.”
Na deze woorden klonk er aan tafel instemmend gemompel. De wijze Sedridor had iedereen doen inzien dat ze zich niet mochten mengen in de zaken van de goden. Iedereen, zelfs de anders zo vechtlustige goblins, stemde daarom in een document te ondertekenen dat ze zich in deze oorlog afzijdig zouden houden.
Maar juist toen Lathas als eerste zijn handtekening wou zetten, klonk er een oorverdovende knal door de kamer, waardoor iedereen door de lucht vloog en tegen de muur knalde. Een wolk van rook hing in de ruimte. Toen deze wolk wegtrok, zagen ze een figuur in het vertrek staan. De gedaante was groot, meer dan twee meter en had een grijs gezicht waaruit geen emotie te lezen viel.
Roald was de eerste die opstond, en hij vroeg aan het wezen: “Wie bent u, o machtige tovenaar?” Maar het wezen draaide zijn hand om, waardoor de koning tegen de grond werd gedrukt door een onzichtbare kracht. “Zwijg, mier!” Zei hij met een diepe, mystieke stem. “Denken jullie echt dat jullie jezelf in veiligheid kunnen brengen door je van de oorlog weg te houden? Deze oorlog zal jullie omgeven als een wolk van mist, waaruit je geen weg terug vindt, en hij zal de eens zo machtig steden der mensen met de grond gelijkmaken! Daarom zeg ik jullie: kniel voor mij, verklaar je steun aan mijn heerser Zamorak! Wee je gebeente als je dit niet doet, want geen man, vrouw of kind zal van de toorn van mij, Zemouregal, gespaard blijven!”
Horacio kwam van de grond, keek de mahjarrat in de ogen en zei: “Nooit zullen wij ons bij Zamorak de verderfelijke voegen, nooit! Hij is het die Lumbridge heeft verwoest, die de oogsten heeft vernield met zijn krater, waardoor mijn volk nu honger lijdt!”
Zemouregal keek met samengeknepen ogen naar de hertog en zei: “Goed dan, Horacio. Jij wilt je stad zo graag beschermen? Probeer het dan. Ik geef je vierentwintig uur de tijd om Lumbridge te evacueren. Over vierentwintig uur sta ik aan je miezerige kasteel met mijn leger en verwoest ik je stad. Geen huis, geen halm stro, nog geen grasspriet zal ik heel laten. En als je volk al veilig weg geraakt, zullen ze geen moment rustig kunnen leven, want ik vervloek hen en hun nageslacht, ik zal er persoonlijk voor zorgen dat geen mens zich Lumbridge nog maar herinnert zonder te denken aan de afgrijselijke slachting die hertog Horacio zich op de hals heeft gehaald door te denken dat hij Zemouregal kon intimideren! En jullie!” Zei Zemouregal, zich tot de andere leiders kerend. “Denk tweemaal na voor je je tegen mij keert, want jullie steden zal hetzelfde lot beschoren zijn als Lumbridge als jullie je niet bij Zamorak voegen!”
Met opnieuw een verstikkende rookwolk verdween de mahjarrat uit het kasteel. De leiders keken verbaasd naar elkaar en krabbelden recht, maar Horacio was naar buiten gelopen, in de hoop zijn stad op tijd te redden…
Schrijfwedstrijd
Namedplayer0 deed mee aan de schrijfwedstrijd en heeft met dit verhaal de eerste plaats veroverd! Wil jij ook iets publiceren? Stuur je artikel of verhaal op naar een lid van het siteteam!
“Wat een druilerige ochtend”, dacht Horacio toen hij de blauwgeruite gordijnen boven zijn beddenkastje opentrok. Een grote geeuw onderdrukkend sloot hij de gordijnen weer en dook hij terug zijn bed in. “Blij dat ik vandaag niets hoef te doen. Ik zou niet graag in de schoenen willen staan van degene die in dit onweer naar buiten moet...” Met die woorden viel hij weer in een ondiepe en allesbehalve rustige slaap.
Enkele minuten later drong het in een plotselinge vlaag van helderheid tot de graaf door dat er deze dag wel degelijk iets van hem werd verwacht. Zachtjes vloekend haastte Horacio zich naar beneden, waar de verbijsterde blik van de kok hem zich liet realiseren dat hij nog steeds zijn nachthemd aanhad. Met drie treden tegelijk spurtte hij weer de spiraaltrap op en na zich fatsoenlijk aangekleed te hebben daalde hij de trap weer af.
Terwijl de kok, die hem duidelijk niet zo vroeg al had verwacht, onder een stortvloed aan excuses snel een gekookt ei, enkele sneetjes brood, een paar plakken rauw ham en een glas koele melk op de keukentafel wist te plaatsen, riep de graaf een van de wachters. “Ga maar vast en laat ze weten dat ik eraan kom.”
Met deze woorden, en dit voor hem karige ontbijt luid naar binnen werkend, stapte de graaf naar buiten en ging, zonder de morele steun van de nog lang niet uitgevonden paraplu, op weg naar
Ardougne. Hij had zich immers gerealiseerd dat alle leiders van de Gielinoriaanse steden en koninkrijken waren samengeroepen voor een vergadering.
Na een hele tijd stappen, kwam Horacio aan bij het kasteel van koning Lathas. Na zijn mantel aan een dienaar gegeven te hebben, ging hij naar de vergaderruimte, waar iedereen al aanwezig was. Koning Roald van Varrock en Sir Amik Varze waren aan het lachen om een grap die Sedridor had verteld, generaals Wartface en Bentnoze waren voor de verandering aan het ruziën, dit keer om de mede die ze bij hun eten zouden drinken, en Ali, de emir van Al Kharid, was met de gnomes Bolren en Narnode Shareen aan het praten over wat de inhoud van de vergadering zou kunnen zijn. “Typisch,” dacht Horacio, terwijl hij zijn nog natte haren probeerde te drogen aan zijn zondagstuniek. “Natuurlijk kom ik weer als enige te laat.” Hij nam een stoel tussen Amik en Bolren, en wachtte tot Lathas het woord nam.
Koning Lathas stond op uit zijn stoel, schraapte zijn keel en zei: “Mijne heren, ik heb alle leiders bijeengeroepen om een belangrijk probleem aan te kaarten: de constante inmenging van de goden in ons dagelijks leven, waardoor niemand nog veilig is. Kijk maar wat Saradomin en Zamorak in Lumbridge hebben aangericht!” “Inderdaad!” riep Horacio, met zijn vuist op tafel bonkend. “De mensen uit mijn stad zijn hun huizen kwijt, er zijn ontelbaar veel slachtoffers gevallen bij het inslaan van die krater, de reparatiewerken zullen nog jaren duren!”
Horacio ging, uitgeraasd, terug op zijn stoel zitten. “Je hebt volkomen gelijk, Horacio,” zei Lathas minzaam. “Daarom stel ik voor dat wij, als sterfelijke leiders van Gielinor, ons geloof in de goden laten vallen, want zij brengen ons toch maar ellende. Saradomin, god van het goede? Hij maakte wel honderden slachtoffers in Lumbridge! Armadyl, god van recht en vrede? Hij was het die Bandos doodde en ook weer een oorlog veroorzaakte met ontelbaar veel slachtoffers! Daarom stel ik voor: laat de goden hun oorlogen maar onder elkaar uitvechten, maar dat ze ons met rust laten!!”
Hierop brak tumult uit: de goblingeneraals begonnen te roepen dat Bandos gewroken moest worden en dat neutraliteit geen optie was, sir Amik vond dat iedereen Saradomin moest steunen, en dat zo de juiste god zou winnen en er vrede zou zijn, de gnomes zeiden dat het de wil van Guthix was, ook na zijn dood, dat sterfelijken hun eigen kant mochten kiezen en goden steunen, het lawaai van de ruziënde leiders was tot aan de markt hoorbaar.
Toen iedereen uitgeraasd was, nam hoofdmagiër Sedridor het woord. “Ik steun Lathas, wij mogen ons niet langer mengen in de disputen van de goden. Beste leiders, denk aan uw volk! Wilt u echt dat de grillen van de onsterfelijke goden opnieuw een oorlog uitlokt, zoals die er is geweest in het derde era? Denk aan wat er gebeurde met de machtige Dharok en zijn broeders, die dachten dat zij het verschil konden maken in de oorlog en die door Sliske, de machtigste pion van Zaros, in het schaduwrijk leven, omdat zij de goden onderschatten. Ik zeg u: mensen, gnomes, goblins, dwergen, zelfs elfen zijn te zwak om een verschil in deze strijd te maken, de goden zouden ons onder hun voet verpletteren! Neen, wij mogen ons in deze gedoemde oorlog niet mengen, we moeten aan onze eigen veiligheid denken.”
Na deze woorden klonk er aan tafel instemmend gemompel. De wijze Sedridor had iedereen doen inzien dat ze zich niet mochten mengen in de zaken van de goden. Iedereen, zelfs de anders zo vechtlustige goblins, stemde daarom in een document te ondertekenen dat ze zich in deze oorlog afzijdig zouden houden.
Maar juist toen Lathas als eerste zijn handtekening wou zetten, klonk er een oorverdovende knal door de kamer, waardoor iedereen door de lucht vloog en tegen de muur knalde. Een wolk van rook hing in de ruimte. Toen deze wolk wegtrok, zagen ze een figuur in het vertrek staan. De gedaante was groot, meer dan twee meter en had een grijs gezicht waaruit geen emotie te lezen viel.
Roald was de eerste die opstond, en hij vroeg aan het wezen: “Wie bent u, o machtige tovenaar?” Maar het wezen draaide zijn hand om, waardoor de koning tegen de grond werd gedrukt door een onzichtbare kracht. “Zwijg, mier!” Zei hij met een diepe, mystieke stem. “Denken jullie echt dat jullie jezelf in veiligheid kunnen brengen door je van de oorlog weg te houden? Deze oorlog zal jullie omgeven als een wolk van mist, waaruit je geen weg terug vindt, en hij zal de eens zo machtig steden der mensen met de grond gelijkmaken! Daarom zeg ik jullie: kniel voor mij, verklaar je steun aan mijn heerser Zamorak! Wee je gebeente als je dit niet doet, want geen man, vrouw of kind zal van de toorn van mij, Zemouregal, gespaard blijven!”
Horacio kwam van de grond, keek de mahjarrat in de ogen en zei: “Nooit zullen wij ons bij Zamorak de verderfelijke voegen, nooit! Hij is het die Lumbridge heeft verwoest, die de oogsten heeft vernield met zijn krater, waardoor mijn volk nu honger lijdt!”
Zemouregal keek met samengeknepen ogen naar de hertog en zei: “Goed dan, Horacio. Jij wilt je stad zo graag beschermen? Probeer het dan. Ik geef je vierentwintig uur de tijd om Lumbridge te evacueren. Over vierentwintig uur sta ik aan je miezerige kasteel met mijn leger en verwoest ik je stad. Geen huis, geen halm stro, nog geen grasspriet zal ik heel laten. En als je volk al veilig weg geraakt, zullen ze geen moment rustig kunnen leven, want ik vervloek hen en hun nageslacht, ik zal er persoonlijk voor zorgen dat geen mens zich Lumbridge nog maar herinnert zonder te denken aan de afgrijselijke slachting die hertog Horacio zich op de hals heeft gehaald door te denken dat hij Zemouregal kon intimideren! En jullie!” Zei Zemouregal, zich tot de andere leiders kerend. “Denk tweemaal na voor je je tegen mij keert, want jullie steden zal hetzelfde lot beschoren zijn als Lumbridge als jullie je niet bij Zamorak voegen!”
Met opnieuw een verstikkende rookwolk verdween de mahjarrat uit het kasteel. De leiders keken verbaasd naar elkaar en krabbelden recht, maar Horacio was naar buiten gelopen, in de hoop zijn stad op tijd te redden…
Schrijfwedstrijd
Namedplayer0 deed mee aan de schrijfwedstrijd en heeft met dit verhaal de eerste plaats veroverd! Wil jij ook iets publiceren? Stuur je artikel of verhaal op naar een lid van het siteteam!
