Het verhaal van Jonathan, deel 2.
„Dit is lastiger dan ik dacht…” zei Jonathan hardop. Het was zijn 10e les bij zijn vader Harlan, lessen over hoe je vecht en overleeft. Zijn vader hoorde hem en hij trok een grijns op zijn gezicht. Ze waren aan het sparren om Jonathan zijn vaardigheden in de kunst van het zwaard te verbeteren. Jonathan zag de grijns op het gezicht van zijn vader en net op dat moment werd hij door Harlan ontwapend. „Jongen toch, het eerste wat ik je geleerd heb was dat je altijd op je hoede moet zijn?”, zei Harlan. Jonathan gromde, wreef over zijn pijnlijke hand, pakte zijn zwaard weer op en ging verder met het sparren.
Het was ongeveer halverwege de dag, ze hadden even pauze genomen na uren te hebben lopen sparren en oefenen op strozakken om zijn wapentechniek te verbeteren. Jonathan voelde zich een beetje beurs. Hij was op weg naar het strand, om even lekker te zitten. Toen hij over het pad liep werd zijn aandacht getrokken door Xenia, een mysterieuze vrouw maar toch heel aardig. Ze wenkte hem en hij liep naar haar toe. „Wat is er, Xenia?” vroeg Jonathan. „Ik heb je hulp nodig Jonathan!” zei ze lichtelijk in paniek. „Een paar volgelingen van Zamorak hebben een meisje meegenomen in de catacomben, maar ik ben te oud om haar te gaan redden. Kun je me helpen?” vroeg ze. Jonathan dacht na, hij had voldoende lessen gehad van zijn vader om zich staande te houden dacht hij zo. „Oké Xenia, ik zal je helpen.” En zo ging Jonathan, hetzij onbewust, op zijn eerste queeste!
Hij liep de catacomben in en keek wat rond, hij hoorde stemmen. Hij verstopte zich achter een pilaar om beter zicht te hebben en wat te kunnen horen. Helaas fluisterden de mensen en kon hij niet veel horen, behalve dat het over een boek ging en een bloed pact. Hij trok een lelijk gezicht. Ze gingen weer verder, op een na. Die bleef staan en hield de wacht. Hij was een boogschutter, zag Jonathan. „Ik moet ongezien bij hem komen en hem ontwapenen” mompelde hij zachtjes. Hij gebruikte de vele pilaren om zich te verbergen en bewoog geruisloos naar de boogschutter toe. „Verroer je niet! Of anders zul je het niet meer kunnen navertellen” siste Jonathan. De boogschutter raakte in paniek. „Doe me niks, ik heb dit nooit gewild! Ze dwongen me, laat me gaan. Ik geef je mijn boog en pijlen en zal nooit meer iets van me laten horen.” Jonathan dacht na en besloot dat hij hem op zijn woord geloofde. „Maak dat je wegkomt.” siste hij. De boogschutter dumpte zijn spullen op de grond en ging ervandoor. Jonathan pakte de boog en stopte hem in zijn rugzak, de pijlkoker bond hij op zijn rug.
Hij liep verder, toen kwam hij bij een gat. De brug naar de overkant was naar beneden gehaald. Aan de overkant stond een magiër. „Haha, jij zal nooit meer wederkeren uit deze catacomben!” riep ze en ze begon hem te bestoken met vuurballen. Jonathan ontweek ze, greep zijn boog, spande de pees en liet de pijl vliegen. Het was een voortreffelijk schot, de pijl boorde zich in de arm van de magiër en ze liet haar staf vallen. Ze is ontwapend, dit is mijn kans! Hij rende naar de lier en begon eraan te draaien. Tot zijn opluchting kwam de brug omhoog en hij rende naar de magiër, die probeerde haar staf op te pakken. Toen hij bij haar was schopte hij de staf weg, buiten haar bereik. Hij pakte zijn zwaard en richtte het op haar hart. „Doe het, je hebt het lef niet!” siste ze. Jonathan voelde zich een beetje gekwetst. „Kijk, ik heb het lef zeer zeker wel.”, en hij stak toe.
Hij pakte de staf op, stopte hem in zijn rugzak en liep verder. Hij liep de trap af en kwam in bij een soort van altaar. Daar zag hij de laatste van de 3 volgelingen en het meisje. Hij liep de kamer binnen. De volgeling draaide zich om: „Wie ben jij en wat moet jij hier?” Jonathan gaf antwoord. „Ik ben hier om het meisje te bevrijden en jullie te stoppen”. „Over mijn lijk!” en de volgeling viel uit op Jonathan. Hij viel uit met zijn zwaard, en ze begonnen te sparren. Hij kon de volgeling makkelijk van zich afhouden. „Is dit alles wat je kan?” riep hij. De volgeling siste. „Daar krijg je spijt van!” en hij stormde op Jonathan af. Jonathan had even een déjà vu van eerder die dag. Hij deed wat zijn vader bij hem had gedaan, ontwapende de volgeling en stak. Hij voelde het zwaard door vlees en bot gaan, de volgeling bewoog nog 1 keer en viel toen dood op de grond. Jonathan was bezweet, moe, maar blij. Het was hem gelukt. Hij snelde naar het meisje, maakte haar los en stelde haar gerust. „Ik ben hier om je te redden, kom we gaan terug naar buiten”. Ze knikte en liep met hem mee.
Toen hij daarna weer buiten was stond Xenia op hem te wachten. „Het is je gelukt!” riep ze blij. Ze liep naar het meisje toe. „Ga maar even naar binnen, ik kom er zo aan”. Het meisje deed wat haar gevraagd werd. Toen richtte Xenia zich op Jonathan. „Je hebt het goed gedaan, je hebt mijn queeste aanvaard en het tot een goed einde gebracht. Daar zit natuurlijk een beloning aan vast.” Ze gaf hem een rond ding met een romeinse 1 erop. „Dit is een queeste punt, je krijgt ze van mensen die je hulp nodig hebben. Je kunt ze over heel Gielinor vinden en krijgen. Verzamel er wat meer, dan krijg je nog een extra beloning van me.” En toen liep ze weg. Jonathan keek naar de munt, want dat was het eigenlijk, en snelde naar zijn vader.
„Dit is lastiger dan ik dacht…” zei Jonathan hardop. Het was zijn 10e les bij zijn vader Harlan, lessen over hoe je vecht en overleeft. Zijn vader hoorde hem en hij trok een grijns op zijn gezicht. Ze waren aan het sparren om Jonathan zijn vaardigheden in de kunst van het zwaard te verbeteren. Jonathan zag de grijns op het gezicht van zijn vader en net op dat moment werd hij door Harlan ontwapend. „Jongen toch, het eerste wat ik je geleerd heb was dat je altijd op je hoede moet zijn?”, zei Harlan. Jonathan gromde, wreef over zijn pijnlijke hand, pakte zijn zwaard weer op en ging verder met het sparren.
Het was ongeveer halverwege de dag, ze hadden even pauze genomen na uren te hebben lopen sparren en oefenen op strozakken om zijn wapentechniek te verbeteren. Jonathan voelde zich een beetje beurs. Hij was op weg naar het strand, om even lekker te zitten. Toen hij over het pad liep werd zijn aandacht getrokken door Xenia, een mysterieuze vrouw maar toch heel aardig. Ze wenkte hem en hij liep naar haar toe. „Wat is er, Xenia?” vroeg Jonathan. „Ik heb je hulp nodig Jonathan!” zei ze lichtelijk in paniek. „Een paar volgelingen van Zamorak hebben een meisje meegenomen in de catacomben, maar ik ben te oud om haar te gaan redden. Kun je me helpen?” vroeg ze. Jonathan dacht na, hij had voldoende lessen gehad van zijn vader om zich staande te houden dacht hij zo. „Oké Xenia, ik zal je helpen.” En zo ging Jonathan, hetzij onbewust, op zijn eerste queeste!
Hij liep de catacomben in en keek wat rond, hij hoorde stemmen. Hij verstopte zich achter een pilaar om beter zicht te hebben en wat te kunnen horen. Helaas fluisterden de mensen en kon hij niet veel horen, behalve dat het over een boek ging en een bloed pact. Hij trok een lelijk gezicht. Ze gingen weer verder, op een na. Die bleef staan en hield de wacht. Hij was een boogschutter, zag Jonathan. „Ik moet ongezien bij hem komen en hem ontwapenen” mompelde hij zachtjes. Hij gebruikte de vele pilaren om zich te verbergen en bewoog geruisloos naar de boogschutter toe. „Verroer je niet! Of anders zul je het niet meer kunnen navertellen” siste Jonathan. De boogschutter raakte in paniek. „Doe me niks, ik heb dit nooit gewild! Ze dwongen me, laat me gaan. Ik geef je mijn boog en pijlen en zal nooit meer iets van me laten horen.” Jonathan dacht na en besloot dat hij hem op zijn woord geloofde. „Maak dat je wegkomt.” siste hij. De boogschutter dumpte zijn spullen op de grond en ging ervandoor. Jonathan pakte de boog en stopte hem in zijn rugzak, de pijlkoker bond hij op zijn rug.
Hij liep verder, toen kwam hij bij een gat. De brug naar de overkant was naar beneden gehaald. Aan de overkant stond een magiër. „Haha, jij zal nooit meer wederkeren uit deze catacomben!” riep ze en ze begon hem te bestoken met vuurballen. Jonathan ontweek ze, greep zijn boog, spande de pees en liet de pijl vliegen. Het was een voortreffelijk schot, de pijl boorde zich in de arm van de magiër en ze liet haar staf vallen. Ze is ontwapend, dit is mijn kans! Hij rende naar de lier en begon eraan te draaien. Tot zijn opluchting kwam de brug omhoog en hij rende naar de magiër, die probeerde haar staf op te pakken. Toen hij bij haar was schopte hij de staf weg, buiten haar bereik. Hij pakte zijn zwaard en richtte het op haar hart. „Doe het, je hebt het lef niet!” siste ze. Jonathan voelde zich een beetje gekwetst. „Kijk, ik heb het lef zeer zeker wel.”, en hij stak toe.
Hij pakte de staf op, stopte hem in zijn rugzak en liep verder. Hij liep de trap af en kwam in bij een soort van altaar. Daar zag hij de laatste van de 3 volgelingen en het meisje. Hij liep de kamer binnen. De volgeling draaide zich om: „Wie ben jij en wat moet jij hier?” Jonathan gaf antwoord. „Ik ben hier om het meisje te bevrijden en jullie te stoppen”. „Over mijn lijk!” en de volgeling viel uit op Jonathan. Hij viel uit met zijn zwaard, en ze begonnen te sparren. Hij kon de volgeling makkelijk van zich afhouden. „Is dit alles wat je kan?” riep hij. De volgeling siste. „Daar krijg je spijt van!” en hij stormde op Jonathan af. Jonathan had even een déjà vu van eerder die dag. Hij deed wat zijn vader bij hem had gedaan, ontwapende de volgeling en stak. Hij voelde het zwaard door vlees en bot gaan, de volgeling bewoog nog 1 keer en viel toen dood op de grond. Jonathan was bezweet, moe, maar blij. Het was hem gelukt. Hij snelde naar het meisje, maakte haar los en stelde haar gerust. „Ik ben hier om je te redden, kom we gaan terug naar buiten”. Ze knikte en liep met hem mee.
Toen hij daarna weer buiten was stond Xenia op hem te wachten. „Het is je gelukt!” riep ze blij. Ze liep naar het meisje toe. „Ga maar even naar binnen, ik kom er zo aan”. Het meisje deed wat haar gevraagd werd. Toen richtte Xenia zich op Jonathan. „Je hebt het goed gedaan, je hebt mijn queeste aanvaard en het tot een goed einde gebracht. Daar zit natuurlijk een beloning aan vast.” Ze gaf hem een rond ding met een romeinse 1 erop. „Dit is een queeste punt, je krijgt ze van mensen die je hulp nodig hebben. Je kunt ze over heel Gielinor vinden en krijgen. Verzamel er wat meer, dan krijg je nog een extra beloning van me.” En toen liep ze weg. Jonathan keek naar de munt, want dat was het eigenlijk, en snelde naar zijn vader.
