Ik post maar een eerste belevenis.
Van de hel naar de hemel
Vandaag stond een tocht op de planning van Ieper naar Vleteren en Stavele, wat in totaal heen en terug zo'n 30-35 km moest zijn. We wisten de route ongeveer en mijn vader wist waar de kanten met schaduw waren. Ondanks de warmte besloten we dus toch maar te vertrekken. Gelukkig had mijn vader veel drank mee. De bedoeling was om 's ochtends in Vleteren een kleine dierentuin te bezoeken. So far so good, de wegen waren goed en de warmte dragelijk. Plots begon mijn rechteroog echter te lopen, waarschijnlijk door een vlieg. Dit bleef zo tot ik thuis was, bijzonder vervelend en een eerste ergernis. Het dierenpark zelf ging open om 10u en we waren er net. Mooi, alleen waren er lange rechte stukken die heel warm waren. Overdekking was idealer geweest. Sommige dieren verscholen zich ook. (poema en lynx bv. niet kunnen zien) Die twee zaken waren nog niet zo erg want het is natuurlijk logisch.. maar toch jammer. Toen we onze picknick wilden eten moesten we eten onder een afdak, waarop ik mijn hoofd stootte tegen een houten balk. Het dak was ook echt abnormaal laag. Gevolg: een snee in mijn kop.
Verder had ik medelijden met de mensen die er moesten werken. Het was deels een familiebedrijf, deels jobstudenten. Tonnen respect voor die mensen om bij dit waanzinnige weer te werken, zelf kinderen hielpen mee aan het park.
Hoe dan ook wel mooie foto's kunnen maken van dieren, ik post ze later nog eens.
Na het dierenpark fietsten we naar het Eversambos in Stavele, een eind verder. Er zouden zoogdieren zitten en vogels, maar onze hoop was beperkt. Zeker wat de bosvogels betreft, die voor problemen blijven zorgen. Verder was het veel te warm om zoogdieren te doen, die meestal bij schemerochtend leven. Toen we aankwamen werd het meteen duidelijk dat het zeer moeilijk zou zijn. Weliswaar dichte begroeiing, maar weinig leven. De vlinders die er waren had ik al duizend keer op foto; het koolwitje, de vuurvlinder en de atalanta bv. Teleurgesteld renden we de laatste dreef op en dan gebeurde het... totaal uit het niets.. mijn vader stak zijn arm uit en wees. Stokstijf haalde ik mijn camera boven, zette hem aan en nam zoveel mogelijk foto's. Een reebok, en wat voor een. Hij stond op enkele meters en bleef maar staren, zelf toen ik foto's begon te nemen. Hoe dit kon werd al snel duidelijk. Hij liep even rechts de struiken in en er kwam een andere ree, een vrouwtje tevoorschijn. Een halve seconde later waren ze bokkend verdwenen. Dit laatste schouwspel ging veel te snel en kon ik niet vastleggen, maar de reebok... wonderbaarlijk.
- In- of uitklappen •
Mensen die hiermee bezig zijn weten hoe uitzonderlijk dit is. Reeën zijn (na vossen misschien) de schuwste beesten die er zijn en als je ze ziet dan springen ze ofwel bokkend voorbij of grazen ze op een veld in de verte en gaan ze er bij het minste geluid van door. Overdag schuilen ze meestal, ze zijn vooral 's ochtends actief. Hun zicht is slecht, maar hun gehoor- en reukzin is bijzonder sterk. In die zin dat de windrichting al je geluk bepaalt. We hebben het geluk gehad een wachtend/wakend mannetje tegen te komen dat net even uit zijn slaap kwam om zich te verplaatsen. Wat ons geluk nog vergroot is de weinige moeite die we hebben moeten doen. Sinds twee weken was ons doel om een ree te fotograferen en na enkele bossen bezocht te hebben zagen we er tweemaal, maar telkens om 8u 's ochtends en waanzinnig snel. Ter vergelijking: vorig jaar hadden we voor ons doel, een wilde groene kikker fotograferen, wel twee maand nodig. Belachelijk lang voor zo'n simpel beest, maar telkens was het ons te snel af.
Ons nieuw doel is nu een scherpe foto maken van een vos en een vrouwelijke ree. (wat we nu hebben is dus een reebok, een mannetje)
In de terugweg was het verder nog meer sterven. De warmte liep op tot rond de 30 tot 35 graden en op sommige geasfalteerde plaatsen nog hoger. Op een pleintje volledig bestaande uit witte stenen moet het zeker bijna 40 graden geweest zijn door de reflectie. Door omweggetjes en fouten hebben we uiteindelijk ook 10 kilometer meer dan nodig gereden, zo'n 45 kilometer in totaal dus.
Eén van de lastigste ritten, met één van de mooiste resultaten.