Toen de Grand Tree nog niet bestond, waren gnomes van plan om vreedzaam naast de mensen te leven. Als je de sporen van mensheid ver genoeg natrekt, zul je ontdekken dat deze twee soorten een gemeenschappelijke stamboom hebben. Sommige mensen willen hier echter niets van weten – ze reageren zeer prikkelbaar als ze met hun klein uitgevallen verwanten worden vergelijkt.

De gnomes zijn op zijn beurt een beetje prikkelbaar voor deze prikkelbaarheid.

“Ze houden niet van ons omdat ze denken dat we klein zijn,” antwoordde een gnome toen hij ernaar werd gevraagd, “maar wij zijn helemaal niet klein. Zij zijn gewoon te groot. Het is een verspilling van huid.”

Gnomes zijn altijd al gevoelig geweest wat hun grootte betreft – of hun tekort daaraan – en sommigen beweren dan ook dat hun beroemde gevoel voor humor een verdedigingsmechanisme is, dat uit onzekerheid ontstaan is.

We vroegen Dr. Darius Gnomalus, Hoofd Psychologie bij het Kennisinstituut van de Gnomen, om zijn mening over deze zaak. Hij was het er hartstochtelijk mee oneens.

“Denk jij dat ik mijn gebrek aan lengte moet compenseren met goedkope grappen? Je bent net zo gestoord als een kokosnoot. Wij gnomen kunnen erg serieuze personen zijn.”

Het was op dit ogenblik dat het hoofd van Dr. Darius explodeerde, waardoor overal kleine stukjes gnoom vlogen. Ik deinsde van de schrik terug en verbaasde me erover hoe zoiets verschrikkelijks had kunnen gebeuren. Toen ontdekte ik echter dat dit niet de echte Dr. Darius was, maar een namaakpop. De goede man kwam nu achter een plant in een bloempot vandaan, terwijl hij in lachen uitbarstte.

“Excuses, maar u had uw gezicht moeten zien. Absoluut onbetaalbaar! Ik ben een goede buikspreker, is het niet? Jullie grootjes zijn zo gemakkelijk te bedriegen. Misschien is de lucht hier te ijl – hebben je hersens misschien niet genoeg zuurstof ?”

Op dit moment brak ik het interview af.

Ik deed dat alleen in een vlaag van afkeer die ik plotseling voelde. Misschien lag het probleem niet bij de gnomen, maar bij de mensen. Misschien namen wij onszelf te serieus. Misschien was het tijd om de humor terug in de mens te brengen.

Om de spanning te verlichten, besloot ik een vlaai te kopen en die in het gezicht te gooien van de eerste de beste gnome die ik tegenkwam, alleen maar om te laten zien dat wij grootjes ook plezier konden hebben. Ik zou een nieuw tijdperk in de relatie tussen gnomen en mensen aanboren door een ambassadeur van dwaasheid te zijn.

Toen ik mijn doelwit had gevonden, wierp ik de vlaai. Zijn gnoomse gelaat werd bedekt door een dikke laag smurrie. Ik barste in lachen uit, maar de gnoom bleef stil. Ik dacht dat ik mezelf het beste kon verklaren.

“Sorry, vriend, het was maar een lolletje. Wat is je naam eigenlijk?”

“Glough,” antwoordde de gnoom ernstig. “Mijn naam is Glough.”