Voorwoord

Wij zijn TokHaar-Hok. Wanneer het nodig is, staan wij op en spreken wij voor de TokHaar. Wij zijn de stem van de meesters. Wanneer de meesters willen spreken, spreken zij via ons. De TokHaar-Hok horen de woorden van de meesters. Alleen de TokHaar-Hok zijn sterk genoeg om de stem van onze meesters te kanaliseren. Alleen de TokHaar-Hok kunnen hopen de onsamenhangende gedachtes van de meesters te verwoorden. De TokHaar-Hok zijn de vertolkkaste. Wij luisteren, wij spreken en alle TokHaar gehoorzamen.

De meesters

De meesters zijn met weinigen, maar hun kracht is ongeëvenaard. Zij zijn de oerouderen, ouder dan alle dingen. Zij zijn de moeders. Zij zijn de scheppers. Jas is tijd en zo gaat de tijd voorbij. Zij is zand en zo is daar de woestijn. Zij maakte de Elder Stone. Ful is consistentie; de altijd brandende vlam. Zij is vuur en zo is daar lava. Zij maakte de Elder Kiln.

De rest van het verhaal is helaas slecht te lezen. We weten hierdoor niets over de andere Elder gods.

Het grote werk

In hun streven naar perfectie schiepen de meester elke wereld in het universum. De meesters schiepen uit heilige klei wereld na wereld, elk beter dan de vorige, geboren uit het wezen van hun zijn. De eerste werelden waren een oervorm en chaotisch. De meesters scheurden ze stuk en gooiden de afgedankte klei in de peilloze leegte. De meesters waren niet tevreden met het werk van hun blote handen. Ze maakten gereedschappen, sterke artefacten, die ze konden dragen bij hun zoektocht naar de perfecte creatie. Ze probeerden de meest perfecte werelden te maken. De meesters zwoegden zeer veel eeuwen. De meesters reisden door de vormeloze leegte en creëerden wereld na wereld. De meesters verbeterden hun techniek. Ze maakten precisiegereedschappen en lieten hun inferieure prototypes achter op de gefaalde werelden.

Op een gegeven moment creëerde Ful de Elder Kiln: een artefact dat levende werktuigen fabriceerde. Op de bouwgrond van de laatste werelden plantte zij de Elder Kiln onder de oppervlakte. Heilige lava vloeide door de heilige klei. De TokHaar ontwaakten. Gesmeed door de Elder Kiln werkten wij om de plannen van onze meesters te volbrengen. De TokHaar-Hok hoorden de meesters en bracht de bevelen over. De TokHaar-Ket, de TokHaar-Xil, de TokHaar-Mej en de TokHaar-Hur gehoorzaamden. Terwijl de TokHaar zich over elke wereld in wording verspreidden, groeiden wij TokHaar in aantal, om de woorden van onze meesters in elke hoek van de wereld uit te dragen. Toen ons werk voltooid was, keken de meesters naar hun creatie en waren ze niet tevreden. De TokHaar gingen terug naar het heilige lava en Ful haalde de Elder Kiln uit de imperfecte wereld. De TokHaar werden iedere poging beter, effectievere instrumenten van de meesters. Wij werkten. Wij gehoorzaamden. Wij dienden een groot doel. Het was glorieus.

Een holle overwinning

Na veel mislukkingen - imperfecte werelden die gemaakt waren met primitieve gereedschappen - slaagden de meesters. Ze schiepen hun laatste, perfecte wereld. De meesters volbrachten hun grootste wens. Ze gooiden hun gereedschappen ter zijde, omdat die niet langer nodig hadden. Jas zette de Elder Stone neer: het artefact dat haar krachten het puurst toonde. De meesters legden hun perfecte wereld terzijde. De meesters... spreken niet meer.

De voortdurende wake

Er zijn geen bevelen meer. Geen bergen meer te vormen. Geen tunnels meer te graven. De meesters liggen nog boven ons. Wij weten niet of ze zullen ontwaken. Ze hebben ervoor gekozen ons dat niet te vertellen. We zullen wachten. Wij bestaan om onze meesters te dienen. Wij blijven onze wake voortzetten tot onze meesters terugkeren. Wij hunkeren naar de stem.