Kree'arra - deze oorlog zet zich al veel te lang voort.

 

Ik kan me niet herinneren hoeveel maanden voorbij zijn gegaan sinds dat we hier opgesloten zijn. In de eerste paar weken hoefden we ons alleen zorgen te maken over K'ril. Zijn legers hielden we zonder al te veel problemen op afstand, maar we hadden moeite om van ze los te breken. U vroeg hulp aan onze bondgenoten, maar ze verzuimden te komen; u vertelde hen over het godsword en ze wisten niet hoe snel ze moesten komen. We hadden moet anticiperen op hun hebzucht. Graardor fuseerde zijn legers met K'ril, en Zilyana had haar eigen plannen. Ik vreesde voor ons leven.

 

Toch, Armadyl zij geprezen, overleefden we het. We stootten hun aanvallen af. U maakte vrede met Zilyana. Een wijs besluit; we konden niet het risico lopen op drie fronten tegelijk te moeten vechten. Snel daarna werden uw besluiten betwistbaar, maar ik had niet het recht om kritiek te uiten, dus ik sprak niet.

 

Zie waar mijn besluit mij heeft gebracht: mijn beide vleugels gebroken, mijn lichaam gevangen onder de stenen. De stenen verborgen mij voor mijn vijanden, maar ze ontnamen mijn zicht op het slachtveld niet. Er bestaan te weinig woorden om te beschrijven hoe het is om uw kudde te zien sterven.

 

Ik schrijf deze brief omdat ik mogelijk de enige ben die het nog kan zeggen: u moet de amuletten die Zilyana u gaf vernietigen. Ik was achterdochtig over de mijne, en gooide het in het vuur. Het kan geen toeval zijn dat ik nuchter denk, terwijl de rest van ons zo verward is.

 

Het heeft u zeker veranderd. Langzaam, subtiel, natuurlijk, maar de verschillen zijn duidelijk. Vroeger heeft u ons er altijd van verzekerd dat er een manier is om hier weg te komen; u begon nooit een aanval tot u zeker was van succes, en u rouwde bij iedere dood van één van onze aviansies. En nu? U bent haastig en ongeduldig geworden. U heeft geen ontsnappingsplan. Een heel leger aan aviansies is weggevaagd in één missie, en u bent zonder enige twijfel het volgende aanvalsplan gaan uitvoeren.

 

Toen we de waterval in het zicht kregen zagen we Zilyanas troepen al wachten. Hoe kon ze hierop hebben geanticipeerd zonder de amuletten? Geen generaal zou een verdedigingslinie plaatsen op die plek tenzij ze van de aanvalspoging wisten. Het amulet is de enige logische verklaring. 

 

Zilyana heeft uw boog nu, misschien als een trofee, maar u heeft een wapen dat nog veel krachtiger is. Neem het godsword en sla terug wanneer ze het 't minst verwacht. Tot nu toe zijn we bang geweest om de krachten van dit wapen te gebruiken, maar het juiste moment is aangebroken. De aviansie mag nooit vergeten worden.