13 Raktuber 138

Is er een mooier gevoel dan terugkijken op een keuze, een keuze ter grootte zeetrol, en weten dat je absoluut de beste hebt genomen? Als er nog geen naam voor is, zou die verdorie er wel een moeten hebben.

Saunders en zijn mannen hadden zojuist de recruteerruimte afgemaakt en de steigers werden weggehaald. Ik had mijzelf naar de top van de officierstoren gebracht om een trotse blik werpen, bedacht hoe ik mijzelf zou belonen, en zwaaide beide benen over elkaar voor een kop thee en een slok uit de heupfles. Op dat moment zag ik een kind onder een werkbank worstelen. Eerst dacht ik dat het een van die dikke snotapen van de werkmannen was, maar de benen en armen waren dun als javelijnen.

Het kind gooide een bal weg die als kristal glom en met een lichtflits uit elkaar spatte. Een draak – een kolossal ding van rond de twintig voet groot – klom uit de aarde en brulde als donder. Je kon het Saunders niet verwijten dat hij maakte dat hij uit het kamp weg kwam en niets dan stofwolken achter hem liet.

Dit was het moment waar de beslissing ter grootte van een zeetrol kwam kijken. Ik had kunnen schreeuwen en iedereen terug laten komen, ze kunnen vertellen dat de draak een illusie was, maar de kalmte overheerste en ik wachtte om te zien waar deze nonsens toe zou leiden.

Een smerige troep vreemdelingen met mantels kwam achter de draak het kamp in. Eén van hen pakte het kind bij de hoed op alsof hij een kat was, terwijl de anderen recht naar de bank liepen. Zo snel mogelijk vulden ze hun tassen met alles wat ze konden grijpen, van het geld tot de lunchbox van de bankbediende.

De dieven bewogen zich met een natuurlijke gratie, maar hun handelingen waren wanhopig. Ik moet toegeven dat ik eerst aan vluchtelingen uit Yanille of Ardougne dacht, maar toen één zijn hoed naar beneden deed, kwamen er puntige oren tevoorschijn. Het waren elven, bij Guthix, recht uit de sprookjesboeken vandaan gehaald en naar mijn commandocentrum gebracht!

Zoals het gezegde in Kandarin gaat: “eerst schieten, dan je pijl eruit,” dus ik schonk een van de grotere elven een schot en schreeuwde een waarschuwing: “stop waar je bent of ik richt op je hoofd. Dat leek hun graaien te stoppen, dus ik gaf ze een keuze: ”stop met stelen uit mijn bank en ik beloof dat jullie binnen zeven dagen een deel zullen krijgen dat tien maal zo groot is als wat jullie in je zak hebben.”

Het leek even dat de mogelijkheid onbenut zou worden, maar ze praatten druk in elventaal en zaten bijeen, om te wachten tot ik zou komen en de voorwaarden uit zou leggen. Het leidde ertoe dat ze aan onze zijde bij de eerste slag zouden vechten. We zullen zien of ze de nodige vechtmentaliteit hebben.

19 Nuvtumber 142

Een lange tijd geleden, toen ik nog in de twintig was, verkende ik de eilanden in het zuidwesten: ik gaf leiding aan een bemanning en we reisden van eiland naar eiland. We kwamen op een vulkanisch eiland goblins tegen, onvermoeibaar en wanhopig, die door een draak werden geterroriseerd. We onderhandelden met hun leider, Shuddergob, en namen al het goud af dat hij bezat. We beloofden hem ergens anders heen te brengen, waar zij in alle rust hun interne machtstrijd konden beslissen en konden floreren. Dat was ongeveer dertig jaar gelezen. Ik had nooit gedacht dat ik ze ooit weer eens op zou zoeken.

Dat was tot het begin van deze week. Het gerucht ging dat de mensen in het commandocentrum een coup aan het voorbereiden waren. Ze hadden het idee de toren van de officiëren te bestormen, het commando over het commandocentrum over te nemen en hun aandeel van 50% naar 100% te brengen. De stommelingen hadden niet bedacht de elven uit te nodigen bij hun coup, maar hun dreiging was nog erg reëel. Ik bood ze 80% van alle toekomstige inkomsten en ze namen het aan, maar we wisten allebei dat dit maar tijdelijk was.

Ik  hield hen voor dat we naar het goblineiland moesten gaan. De vissersdorpjes werden geplunderd, zei ik, en de bewoners zouden alleen mensenhuurlingen accepteren. Het was de eerste opdracht voor een commissie van 80% en praktisch elke man nam het werk aan, dus laadden ze hun schepen vol en maakten ze begerig hun weg naar het eiland.

Toen ze allemaal aan land gingen en hun kamp op het strand opsloegen, vielen de goblins aan. Door het rijkelijk groeiende groen hadden zij hun aantallen tot in de duizenden kunnen uitbreiden. Een zwerm groene gezichten liet eerst de schepen zinken, daarna wemelden ze naar de tenten. De huurlingen gingen het gevecht aan, maar ze verloren uiteindelijk. De goblins waren simpelweg met teveel en ze waren te meedogenloos.

Toen ik later arriveerde, werd ik begroet door Shuddergob. We spraken over het moment van dertig jaar geleden en ik vroeg ze naar de gebeurtenissen van die dag. Hij vertelde dat de goblins veel manschappen hadden verloren en dat er nog vele jaren over de slag gesproken zou worden. Ik vroeg hem ik hun een vergoeding kon bieden en hij zei: “het gevecht is onze beloning”.

“Het gevecht is onze beloning”… dat is een zeldzame uitspraak in de kringen van huurlingen. Ik bood ze een plaats bij Mobilising Armies voor 20% van de buit en, terwijl ik dit opschrijf, worden de barakken van de mensen voor hun komst ontruimd.

32 Ire of Phyrrys 162

Er werd niet gesproken aan tafel, alleen gegeten. Zo was het altijd en gelukkig wisten alle troepen dat.

Ik zat aan mijn tafel en de keukendienst had een voorgerecht met dunne slakken voorbereid. Mijn gedachten waren gevuld met het gebruikelijke: de koningen in het noorden, stijgende soldij, rapportages van spionnen, totdat commotie in de keukens ontstond. Hongerige goblins, dacht ik.

De boel kalmeerde en de chef kwam met een domme grijns naar binnen. Hij werd gevolgd door twee goblins, grinnikend onder een grote taart die ze naar mijn tafel brachten. Een arm gooide een groot stuk van de taart op de grond en een zwaar op de proef gesteld gezicht met een lange, rode baard verscheen. De man in de taart kletterde met zijn harnas terwijl hij probeerde om rechtop te gaan staan, nauwelijks vier voet hoog. Een dwerg!

“Vervloekt, jullie allemaal,” bulderde de dwerg, die chompyvlees in zijn baard had. Zoals later bleek had de dwerg gevraagd om naar mijn eettafel gebracht te worden, ongeacht wat het zou kosten. De chef bewees hem de dienst.

De dwerg kalmeerde voor hij zijn naam, beroep of iets van een intentie vertelde. Hij was gestuurd door de allerhoogste baas van de Black Guard om een overeenkomst te sluiten met het commandocentrum, zodat er leerlingen heen gestuurd konden worden. Hier zouden ze de basis van de oorlogsvoering leren in de groepen van de huurlingen en daarna konden ze dan terug naar Keldagrim als door de strijd geharde krijgers. Elke leerling zou 20% van de buit krijgen, terwijl de Black Guard en ARMS de rest door de helft zouden doen. “Goede deal,” zei ik, en we schudden de handen.

De dwerg kreeg een feestmaal, even goed om feest te vieren als de chef te straffen. Toch bewonderde ik de brutaliteit om een dwergenambassadeur in een taart te stoppen. Ik gaf toe aan een merkwaardige gril en raadde de chef aan voor de Junior Cadet training. De jongen – ik geloof dat hij Mal heette, heeft de instelling van een ruiter en herinnert mij, en niet zo’n beetje, aan een zeer jonge Lord Marshal Brogan.