Auteur onbekend

Je moet voorzichtig zijn als je door de Underground Pass loopt: hij is gevuld met de geest van Zamorak. Je voelt het als je een weg rond de stalagmieten baant – het is als een ijskoude vlaag die de structuur van je bewustzijn bedreigt. Niet veel reizigers betreden deze grotten tegenwoordig, maar er zijn er nog steeds die roekeloos genoeg zijn.

Ik herinner mij het aanzicht van een krijger die de naam Randas droeg. Hij stond rechtop en was trots als een elvenkoning, maar dezelfde trots maakte hem kwetsbaar voor de lokroepen van Zamorak. Randas’ eervolle verlangen om een groots en machtig krijger te zijn, maakte hem ook bederfelijk voor de beloften van Zamorak voor roem. Zamorak liet hem een manier zien om zijn doel te bereiken door het meest fundamentele en de duistere natuur die in ons allen verborgen is, aan te spreken.

Het begint met een fluistering in je oor. Door deze geluiden als het gefluister van de wind af te doen, bewapende hij zichzelf tegen deze krachten en hij ging verder op zijn weg. De fluisteringen werden kreunen, opeens bevreesd en verleidelijk, zoals de roep van een prachtige betoverende zangeres. “Sluit je bij ons aan!” schreeuwden de stemmen, “Sluit je bij ons aan!”

“Waarom vecht je tegen je natuur?” vroegen ze Randas. “Jouw grootsheid ligt binnenin je, maar alleen Zamorak kan je mogelijkheden echt ontsluiten.”

Op een gegeven moment werden de stemmen visioenen. Visioenen met mensenlegers, die door een onzichtbare hand werden weggevaagd. Hun lichamen lagen op een hoopje bijeen, als een vormloos hoopje verminkt vlees. Bovenop deze hoop stond Randas, met een bloedig zwaard in één hand en een afwezige blik in zijn ogen. Een vernietiger van zijn eigen mensen… maar tegelijk ook een overwinnaar.

Er wordt gezegd dat hij een ritueel voltrok toen hij de Toren van Zamorak betrad, wat zijn geest voor altijd zou veranderen. Hij knielde voor het heilige altaar, hij liet zijn bloed in een zilveren kelk stromen en bood het aan Zamorak aan. Randas begon oude woorden te zingen: vreemde, gestoorde geluiden uit de diepste afgronden van de eeuwigheid.

Het was de geest van Zamorak, die door zijn lichaam klopte als de schreeuw van een dier bij een goddeloos offer. Zijn hele gedaante begon te schokken, omdat de ladingen door zijn spieren stroomden. De kracht was te sterk voor zijn geest; het was alsof de duistere troepen zich als een groeiende zwarte wolk in zijn hersenen verspreidde. Terwijl hij meer afgrijselijke en nachtmerrieachtige zag, leek de wereld buiten hem voor zijn voeten uiteen te vallen.

De wereld was er nog – het was de geest van Randas die was gebroken. Als je nu in de tunnels verdwaalt, kun je Randas tegen komen. Het is een schaduw van een man, zijn ogen zijn hol, zonder leven erachter. Randas is nu onderdeel van het toevluchtsoord, één van de vele lopende doden. Een menselijk kasplantje, hij wandelt door de tunnel in als een zombie, onbewust van zijn omgeving. Vraag hem naar Zamorak en hij zal vertellen zo veel hij kan herinneren. Hij kan je zelfs meer vertellen over het ritueel dat hij heeft volbracht.

Laat je niet door nieuwsgierigheid grijpen…